***

Może nie uwierzysz, co stało się tego dnia,

ale wielu tam było i widzieli co zaszło.

Hipopotam z gepardem niespiesznie

i z wielką determinacją leniuchowali wytrwale,

kiedy z wysokich traw wybiegło stado centkowanych drapieżnych.

Ten pęd smukłych i muskularnych sylwetek

rozpalił krew w żyłach oczarowanego geparda.

– Zachwycające! Wykrzyknął poruszony i dodał:

To byłoby spełnienie najgłębszej wizji wolności, gdybym

któregoś dnia mógł, jak oni sunąć zwinnie setki kilometrów przed siebie.

– Ee, nie bądź głupi. Rzucił niewzruszony hipopotam

przeżuwając źdźbło soczystej trawy ze smakiem.

– To gepardy – rekordowi gracze. Najszybsi na lądzie,

ale w wodzie żyć nie umieją. Nie to, co my hipopotamy. Dorzucił.

I tak wrócili oboje do skubania łąki niedaleko rodzinnego rozlewiska.

Młody gepard spędzając dnie na taplaniu się w ciepłym bagienku,

rozmarzał się jeszcze nie raz o tym,

jak puszcza się galopem za instynktem stada.

Wychowany od małego pośród stada hipopotamów gepard,

całe życie spędził sądząc, że jest hipopotamem.

***